Momenten van aandacht

openen naar zelfzorg en zelfliefde

“Waar ben ik? Waar blijf ik?"

Haar handen rustten op haar hart toen ze deze woorden fluisterde. Het was geen vraag aan mij, maar aan zichzelf. Een vraag die niet alleen in haar hoofd leefde, maar in haar hele lichaam.

Ik zag hoe haar schouders zich langzaam ontspanden, hoe haar adem dieper werd, hoe haar lichaam begon te spreken. Niet in woorden, maar in sensaties, in bewegingen, in een zachte aanwezigheid die door haar heen golfde.

Er was een moment van stilte. Een moment waarin ze niet hoefde te praten, niet hoefde te verklaren, niet hoefde te zorgen. Alleen maar voelen. Alleen maar zijn.

En toen kwamen de woorden: “Ik ben hier."

Soms is het niet de wereld die ons vraagt om te verdwijnen, maar wijzelf. Soms is het niet de ander die ons overschaduwt, maar onze eigen neiging om te geven, te zorgen, te verdwijnen in alles wat niet onszelf is.

Maar er is altijd een weg terug. Een weg naar het lichaam, naar het hart, naar dat stille, krachtige "ik" dat altijd op ons wacht.

“Een hand op mijn gezicht, een begin van zachtheid”

Vanochtend, terwijl ik mijn zoon naar school bracht, raakte ik mijn gezicht aan. Mijn huid voelde warm onder mijn hand. Een klein moment, bijna onopgemerkt, maar ik besloot erbij stil te staan. Even voelen. De zachtheid van mijn hand, de warmte van mijn gezicht. Een seconde van aandacht, zomaar midden in het alledaagse.

En toch, daar was het: een stemmetje dat fluisterde dat het vreemd was. Dat het misschien niet hoort, zo bewust aandacht geven aan mezelf, terwijl mijn zoon naast me zit. Maar ik bleef erbij. Want is dit niet precies wat zelfzorg is? Niet de grote gebaren, maar de kleine momenten waarin ik mezelf toelaat om te voelen, om aanwezig te zijn.

En nadat mijn zoon de auto uit is gesprongen, op weg naar school, voel ik de ruimte om nog wat dieper aanwezig te zijn bij mijn ervaring. Mijn handen geven net wat meer druk, een zachte streling ontstaat. Mijn adem wordt dieper. En dan voel ik het: een pijn rond mijn hart, een pantsering die in beweging wil komen. Tranen duwen zachtjes achter mijn ogen. Maar tegelijk voel ik ook iets anders. De zachtheid. De zelfliefde. Heel subtiel krijgt het ruimte. Mijn ademhaling verdiept zich, mijn borstkas verruimt een beetje.

Zelfzorg is voor mij geen vanzelfsprekendheid. Het is een pad dat ik nog steeds aan het leren bewandelen ben. Er zijn oude verhalen in mij, diepe imprints van waardeloosheid, die me vaak wegtrekken van mezelf. Zoals vanochtend, toen mijn partner liefdevol tegen me aan kwam liggen. In plaats van die liefde te ontvangen, voelde ik een stem in mij opkomen die fluisterde: *je bent niet echt belangrijk, hij doet dit alleen omdat hij zich verplicht voelt.* Het is een oud verhaal, een stem die me vertelt dat ik niet genoeg ben, dat ik liefde moet verdienen.

Of mijn haren, die ik nauwelijks borstel. Ik vertel mezelf dat het is omdat ik "natuurlijk" wil zijn, maar als ik eerlijk ben, zit daar een andere gedachte onder. Een gedachte die zegt: *waarom zou je er aandacht aan besteden? Het maakt toch niet uit. Jij maakt toch niet uit.* Het is subtiel, bijna onzichtbaar, maar het is er. Een klein gebaar van verwaarlozing, dat voortkomt uit dat diepe gevoel van niet genoeg zijn.

Maar juist in die kleine dingen begint het. Zelfzorg is niet alleen een bad nemen of een dag vrij plannen. Het is de keuze om aandacht te geven aan wat ik voel, aan wat ik nodig heb, zelfs in de meest alledaagse momenten. Het is de zachtheid toelaten, ook als het ongemakkelijk voelt.

Ik merk dat mijn aandacht vaak naar de grote pijnen en problemen gaat. Maar wat als ik begin bij het kleine? Bij de aanraking van mijn gezicht. Bij het borstelen van mijn haar. Bij het toelaten van liefde, zonder het meteen in twijfel te trekken.

Zelfzorg is een herinnering. Een terugkeer naar mezelf. Het vraagt erkenning, een zachte oefening van opnieuw leren voelen. Steeds meer durf ik dit te volgen. Die kleine momenten van zachtheid, van ruimte, van voelen. Het brengt me steeds dichter bij mezelf.

Een moment van aandacht.

Terwijl ik autorijd, leg ik mijn hand op mijn been. Mijn aandacht gaat daar naartoe, terwijl ik gefocust blijf op de weg. Zachtjes knijp ik, maak contact met de huid en de spieren eronder. Ik voel hoe daar spanning en ervaringen liggen opgeslagen, stukjes van mezelf die te weinig aandacht hebben gekregen.

Zonder verhalen, zonder oordeel, laat ik ze er gewoon zijn. Mijn handen bewegen zachtjes, knijpen, duwen, en maken een reis door mijn bovenbenen. Mijn ademhaling wordt dieper. Mijn gedachten verstillen. Een zachte, aandachtige energie stroomt door me heen.

Ik voel mijn hart voller worden, en tegelijkertijd raak ik stukjes leegte aan – delen van mij die verlangen naar aanwezigheid. Laagjes spanning lossen op, en ik zak dieper in mijn lichaam. Hier mag ik even rusten.

Soms gaat het snel, soms blijf ik langer stil. Niet om iets te fixen, niet om iets te doen, maar gewoon om er te zijn. Bij mijn been, mijn huid, mijn spieren, de pijn die soms voelbaar is, en het gevoel dat het brengt.

Zelfzorg kan overal 

We hebben je toestemming nodig om de vertalingen te laden

Om de inhoud van de website te vertalen gebruiken we een externe dienstverlener, die mogelijk gegevens over je activiteiten verzamelt. Lees het privacybeleid van de dienst en accepteer dit, om de vertalingen te bekijken.